JT: Jak to się przekłada na twoje obecne myślenie o dźwięku? Czy to, co robiłeś wcześniej – rozmywanie tożsamości instrumentów, różne zniekształcenia poprzez elektronikę – jest jakoś związane z tym, o czym teraz mówisz?

RR: Wydaje mi się, że moje zainteresowanie dragiem i kulturą queer jest naturalną koleją rzeczy. Zawsze interesowało mnie zestawienie realności i wirtualności. Czy jeśli coś jest wirtualne, może stać się realne? Gdzie przebiega granica pomiędzy jednym a drugim? [...] I choć cała historia klasycznej muzyki elektronicznej polega na tym, żeby zatrzeć granice pomiędzy instrumentami akustycznymi a elektronicznymi, staram się nie robić tego w bardzo prosty sposób, na zasadzie ircamowskiego blendingu. Wolę zestawiać różne elementy w krótkim czasie, trochę jak w efekcie stroboskopowym albo naprzemiennym montażu klatek w filmie, tak że nakładają się na siebie i postrzega się je jednocześnie. Na pewno ważne też jest dla mnie „oszukiwanie wprost”: widzimy i słyszymy gitarę na scenie, a zarazem słyszymy ją też z głośników i dobrze wiemy, że to gitara z instrumentów VSTi. Ale czy to umniejsza jej realności?